Strona główna Blog Strona 103

Pandemia zwiększyła potrzebę robotyzacji w polskich firmach. Wirtualnego pracownika można „zatrudnić” i zacząć na nim zarabiać w ciągu dwóch tygodni

Pandemia COVID-19 może być impulsem przyspieszającym robotyzację w polskich firmach. Barierą we wdrażaniu robotów na masową skalę wciąż pozostają jednak brak wiedzy, niska świadomość korzyści takich rozwiązań albo obawy przed wysokimi kosztami. – Można zacząć od wdrożenia jednego czy dwóch robotów, zamiast od razu otwierać bardzo duży projekt. Przy takim podejściu w krótkim czasie dwóch–trzech tygodni można już mieć w firmie wdrożonego pierwszego robota i od razu czerpać z tego korzyści – mówi Przemysław Lewicki, szef projektu SAIO w ING Banku Śląskim, w którym pracuje już ponad 2 tys. wirtualnych pracowników. Bank ma w tym zakresie duże doświadczenie, dlatego w ramach swojej RoboPlatformy, która obecnie działa pod nazwą SAIO, pomaga także swoim klientom usprawniać ich procesy wewnętrzne z wykorzystaniem robotyki.

– W firmach, w których były już roboty, pandemia COVID-19 przyspieszyła ich wdrażanie. Natomiast te, które jeszcze nie weszły na ścieżkę robotyzacji, w ostatnich miesiącach nie miały na to czasu, bo musiały mierzyć się z bieżącymi wyzwaniami, które przyniosła ze sobą pandemia. Zmieniła się natomiast świadomość, że robotyzacja jest czymś koniecznym, aby móc w przyszłości mierzyć się z podobnymi wyzwaniami. Dlatego dzisiaj firmy chcą i będą inwestować w roboty – mówi agencji Newseria Biznes Przemysław Lewicki. 

Skutki szybkiego rozprzestrzeniania się po świecie koronawirusa skłoniły wiele firm do szukania sposobów na uniezależnienie się od czynnika ludzkiego w sytuacji zagrożenia zdrowia. To spowodowało większe zainteresowanie rozwiązaniami RPA, czyli zrobotyzowanej automatyzacji procesów biznesowych. Z globalnego raportu firmy doradczej Deloitte („Inteligentna Automatyzacja 2020”) wynika, że w ubiegłym roku odsetek organizacji, które rozpoczęły wprowadzanie rozwiązań bazujących na inteligentnej automatyzacji, znacząco wzrósł. Działania w tym zakresie podjęło 73 proc. badanych firm, podczas gdy rok wcześniej było to 58 proc., a w 2015 roku takie plany deklarowało zaledwie 13 proc. przedsiębiorstw. W globalnej skali COVID-19 ograniczył lub spowolnił inwestycje w robotyzację w 29 proc. organizacji. W pozostałych przypadkach takie projekty są kontynuowane, a w przypadku co piątej firmy nawet przyspieszyły. Z kolei 9 proc. z nich wskazało, że dopiero koronawirus spowodował rozpoczęcie inwestycji w tym obszarze.

Z raportu Gartnera z września 2020 roku wynika, że 90 proc. dużych organizacji na całym świecie do 2022 roku wdroży w jakiejś formie rozwiązanie z obszaru RPA. W tym roku rynek takich rozwiązań będzie wart ok. 1,9 mld dol., o prawie jedną piątą więcej niż w ubiegłym roku. 

– W polskich firmach roboty są bardzo chętnie wykorzystywane np. w obsłudze posprzedażowej klienta, w obsłudze korespondencji, w obszarze księgowości albo do modyfikacji systemów ERP [oprogramowanie do kompleksowego zarządzania przedsiębiorstwem – red.]. W tradycyjnym modelu zmiany w tych systemach są drogie i czasochłonne, a wykorzystanie w tym celu robotów jest łatwe i skraca ten czas – zapewnia szef projektu SAIO w ING Banku Śląskim.

Jak podkreśla, potrzeba automatyzacji i obniżenia kosztów występuje praktycznie w każdej firmie, niezależnie od jej wielkości. Dlatego w tych obszarach, gdzie wykonywane są powtarzalne, automatyczne czynności, dobrym pomysłem jest właśnie „zatrudnienie” robota. Pozwala to radykalnie obniżyć koszty i skrócić czas realizacji bieżących zadań. Barierą w masowym wykorzystaniu robotów wciąż jest jednak brak wiedzy i niska świadomość korzyści z takich rozwiązań.

– Na rynku panuje przekonanie, że aby „zatrudnić” robota, trzeba powołać duży projekt, zrobić analizę procesów, a najlepiej jeszcze zatrudnić w tym celu firmę konsultingową. W przypadku bardzo dużych firm takie podejście może zadziałać, natomiast równie dobrze można zacząć od wdrożenia jednego czy dwóch robotów. Przy takim podejściu w czasie dwóch–trzech tygodni można już mieć w firmie wdrożonego pierwszego robota i od razu czerpać korzyści z robotyzacji – mówi Przemysław Lewicki. – Nasze doświadczenie pokazuje, że takie podejście jest lepsze, ponieważ po pierwsze – szybko dostarcza wartość w postaci robotów, a po drugie – przełamuje bariery, strach przed robotyzacją i obawy, że może się ona nie udać.

W ING Banku Śląskim w 10 krajach na dwóch kontynentach działa w tej chwili ponad 2 tys. robotów, z których większość wspiera procesy w obszarze operacji bankowych, ryzyku i finansach. Z powodzeniem działają one na istniejącej infrastrukturze IT, bez potrzeby kosztownych modyfikacji systemów. Bank ma w tym zakresie duże doświadczenie, dlatego w ramach swojej RoboPlatformy, która obecnie działa pod nazwą SAIO, pomaga także swoim klientom usprawniać ich procesy wewnętrzne z wykorzystaniem robotyki.

– SAIO to kompleksowa platforma, która integruje technologie sztucznej inteligencji i robotyzacji, żeby optymalizować i automatyzować procesy w firmie. Jest to nasze autorskie rozwiązanie. Mamy już kilkanaście lat doświadczenia w robotyzacji, przez ten czas staliśmy się już ekspertami w tej dziedzinie. I dlatego chcemy się dzielić tym doświadczeniem i umiejętnościami z naszymi klientami – podkreśla szef projektu SAIO w ING Banku Śląskim. – Do tego właśnie służy platforma SAIO, dzięki której można łatwo i szybko zrobotyzować firmę. Statystyki pokazują, że nawet do 50 proc. projektów robotyzacyjnych kończy się fiaskiem. My dajemy gwarancję, że projekty, którymi my się zajmujemy, kończą się sukcesem.

SAIO to uniwersalne narzędzie, z którego może korzystać wiele branż. Sprawdza się zarówno w sprzedaży, zarządzaniu klientami, jak i w skarbowości, finansach, rachunkowości, HR, procesach zakupowych, IT czy choćby w zarządzaniu operacyjnym.

 Kładziemy nacisk na to, żeby nasze roboty były w stanie obsługiwać coraz bardziej skomplikowane procesy. Dlatego wyposażyliśmy SAIO w reużywalne moduły sztucznej inteligencji, gdzie nawet nie trzeba programować, tylko poprzez wyklikanie można stworzyć zaawansowane modele AI i wyposażyć w nie roboty. Mogą to być np. klasyfikatory tekstu, obrazu czy detektory anomalii w procesach – wymienia Przemysław Lewicki. – Dzisiaj na rynku wyzwaniem jest nie tyle zbudowanie samego modelu sztucznej inteligencji, ale jego integracja z istniejącymi procesami. SAIO dostarcza komponenty AI i jednocześnie, dzięki technologii Robotix, pozwala na ich łatwe wdrożenie w firmie i integrację z istniejącą infrastrukturą. W tradycyjnym podejściu jest to trudne, potrafi trwać miesiącami i kosztować ogromne pieniądze. Natomiast dzięki SAIO możliwy jest natychmiastowy upgrade, co oznacza natychmiastowy skok technologiczny w firmie.

W ramach swojej platformy SAIO ING Bank Śląski zapewnia pełny zakres usług robotyzacyjnych: poczynając od bezpłatnego przeglądu procesów, przez szkolenia, aż po wdrożenie. Finalnym produktem jest robot, który automatycznie realizuje proces w firmie.

– Już za ok. 6 tys. zł można mieć pierwszego wirtualnego pracownika, który nie tylko na siebie zarobi, ale jest też w stanie wygenerować w firmie oszczędności rzędu od kilkudziesięciu do nawet kilkuset tysięcy złotych rocznie – podkreśla ekspert ING.

Raport firmy McKinsey i miesięcznika „Forbes” z 2018 roku wskazywał, że dzięki automatyzacji i wynikającemu z niej wzrostowi produktywności PKB Polski w 2030 roku może być wyższy o 15 proc., a średni roczny wzrost gospodarczy w tej dekadzie może być szybszy o 1 pkt proc. 

Anna Streżyńska: Polska polityka sztucznej inteligencji to pobożne życzenia. Bez budżetu nie ma żadnego programu

– Polska polityka sztucznej inteligencji to dokument z gruntu naiwny, jest bardziej zbiorem pobożnych życzeń niż rzeczywistym planem – komentuje Anna Streżyńska, była minister cyfryzacji. Przyjęty przez rząd dokument zakłada rozwój sztucznej inteligencji w Polsce i konkretny wpływ na polską gospodarkę. Ma zwiększać PKB nawet o 2,65 p.p. rocznie. Jak ocenia ekspertka, bez zabezpieczenia budżetu na wskazane w polityce działania nie można mówić o programie. Co więcej, bez przeznaczenia konkretnych środków na obszar sztucznej inteligencji istnieje ryzyko odpływu talentów i specjalistów w tym zakresie do zagranicznych firm.  

– Przeglądałam przyjęty przez rząd dokument Polska polityka sztucznej inteligencji z dużą nadzieją, że ona kreuje plan na najbliższe lata. Tymczasem okazał się to dokument, który jest z gruntu naiwny i niezwykle prosty. On jest bardziej zbiorem pobożnych życzeń niż rzeczywistym planem czy w ogóle polityką sztucznej inteligencji. Jak widziałam podobne dokumenty krajowe albo czasami resortowe z innych krajów, z Chin, z USA, to do nich był po prostu podczepiony budżet, a w naszym dokumencie go nie ma – mówi agencji informacyjnej Newseria Innowacje Anna Streżyńska, była minister cyfryzacji.

W końcówce zeszłego roku Rada Ministrów przyjęła „Politykę rozwoju sztucznej inteligencji w Polsce” jako strategiczny dokument mający wyznaczyć kierunek działań wspierających rozwój SI m.in. w obszarze biznesu, nauki i edukacji. Rząd wskazał w nim, że ta technologia ma duży potencjał wzmocnienia krajowej gospodarki. Rozwój SI w Polsce może zwiększyć dynamikę PKB o nawet 2,65 p.p. w każdym roku, a do 2030 roku zautomatyzować nawet 49 proc. czasu pracy w Polsce, generując przy tym lepiej płatne miejsca pracy w kluczowych sektorach.

– Wymienia się w tym dokumencie projekty czy programy unijne, z których są finansowane cały czas innowacje, ale nie dedykuje się konkretnych środków na informację w obszarze sztucznej inteligencji. Coś, co nie ma budżetu, nie istnieje jako program – podkreśla Anna Streżyńska. – Żeby mieć coś do powiedzenia w obszarze sztucznej inteligencji, mieć dostęp do najnowszych technologii, do tych prototypów i produktów, które już powstają – my musimy po prostu mieć pieniądze.

Była minister cyfryzacji ocenia, że Polska ma dużą szansę awansować na pozycję jednego z liderów w obszarze SI, m.in. dzięki świetnie wykształconym kadrom, czyli informatykom i specjalistom od nowych technologii. Brakuje jednak rzeczywistych działań i środków na to, żeby zapobiec ich odpływowi za granicę.

– W tej chwili w Polsce znaczna część wdrożeń sztucznej inteligencji to po prostu zastosowanie cudzych produktów w nowym układzie biznesowym. To nie jest liderowanie. To poprawia biznes, jest użyteczne – ale to nie jest innowacyjne ani nowatorskie. Natomiast my rzeczywiście moglibyśmy zafunkcjonować w tym obszarze, gdyby pojawiły się budżety na rozwój takich innowacji zamiast sztandarowych projektów typu odbudowa Pałacu Saskiego – mówi ekspertka.

Jak pokazał tegoroczny raport fundacji Digital Poland („State of Polish AI 2021”) – polski ekosystem SI jest skoncentrowany głównie w Warszawie, gdzie mieści się 45 proc. organizacji działających w tej branży. Polskie firmy są finansowane głównie z własnego kapitału i dotacji na B+R. Fundusze VC zainwestowały dotąd tylko w co piątą taką spółkę. Blisko 60 proc. organizacji współpracuje też z podmiotami zagranicznymi.

Pod względem dostępności talentów w obszarze SI Polska zajmuje siódme miejsce w UE (i pierwsze w regionie CEE) z 4-proc. udziałem w całej puli. Jednak – dzięki możliwości pracy zdalnej – coraz więcej ekspertów pracuje z Polski, lecz dla zagranicznych firm.

– Nie ma żadnych pieniędzy, żeby nasi eksperci tu zostali i tutaj wdrażali swoje rozwiązania. Mając tak świetnych ludzi i know-how, powinniśmy zrobić wszystko, aby stworzyć im tu możliwości, żeby oni nawet przez pięć minut nie pomyśleli o przyłączeniu się do obcych projektów. Tymczasem nie ma konkretnych kwot na rozwój konkretnych dziedzin – mówi Anna Streżyńska. – Jak patrzę na przyszłość polityki sztucznej inteligencji i samej sztucznej inteligencji w Polsce, to będzie trochę tak jak w ogóle z całą cyfryzacją, że ona będzie siłami biznesowymi i społecznymi popychana do przodu, bo naprawdę mamy fantastyczne pomysły, ale później, kiedy przyjdzie do ich komercjalizacji, to one zostaną skomercjalizowane gdzie indziej.

Źródło: innowacje.newseria.pl

Wdrożenie systemu teleopieki w Polsce wymagałoby przeszkolenia nowej grupy zawodowej zajmującej się telemedycyną. W tej chwili brakuje takich pracowników

Projekt Polskiego Ładu przewiduje dofinansowanie opasek bezpieczeństwa dla seniorów, które miałyby zapewnić im stały kontakt z lekarzem i zdalną opiekę medyczną. Nie wiadomo jednak, jak ten system ma funkcjonować w praktyce. W Polsce telemedycyna dopiero raczkuje, a oprócz wyspecjalizowanych programów i urządzeń, które nie będą zbyt skomplikowane w codziennej obsłudze, niezbędny jest wykwalifikowany personel. – Wymaga to w zasadzie stworzenia zupełnie nowej grupy zawodowej. Dużym wyzwaniem będzie także przygotowanie personelu pielęgniarskiego do pracy z systemami teleopieki – mówi Jacek Gleba, prezes MDT Medical.

Tzw. opaski bezpieczeństwa, które rząd zapowiedział w Polskim Ładzie, miałyby umożliwić wezwanie pomocy w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia, a ponadto zapewnić stały kontakt z pacjentem i zdalną opiekę. Telemedycyna w opiece senioralnej jest już stosowana nie tylko za granicą, ale także w niektórych miastach w Polsce, np. we Wrocławiu jako projekty pilotażowe. Nie wiadomo jednak, jak rząd chce sfinansować zakup tzw. opasek bezpieczeństwa dla seniorów, komu przysługiwałoby dofinansowanie, czy byłoby pokrywane ze środków finansowych PFRON, Narodowego Funduszu Zdrowia czy innych funduszy.  

– Do opasek monitorujących stan zdrowia opisanych w Polskim Ładzie podchodziłbym z dużą ostrożnością, dlatego że w większości nie monitorują realnego stanu zdrowia, po prostu są opaskami, smartwatchami, które monitorują stan ogólny. Nie są na tyle precyzyjne, żeby realnie monitorować stan zdrowia – ocenia Jacek Gleba.

Jego zdaniem temat wymaga na pewno przemyślenia i przygotowania, żeby to faktycznie było potrzebne seniorom, było adekwatne do ich potrzeb i miało sens ekonomiczny.

– Rozwiązania telemedyczne dla seniorów to wsparcie dwojakiego rodzaju. Po pierwsze, teleopieka, czyli zapewnienie seniorom bezpieczeństwa, a po drugie, telemedycyna, czyli monitorowanie telemedyczne i dbanie o ich stan zdrowia. W ramach teleopieki rozwijamy systemy, które będą pozwalały zapewnić to bezpieczeństwo w sposób autonomiczny, z jak najmniejszą interwencją ze strony seniora, czyli np. bez systemów ładowalnych czy takich, które wymagają konfiguracji – wyjaśnia prezes MDT Medical.

Telemedycyna natomiast to przede wszystkim systemy o dobrej jakości monitorowania dopasowane do stanu zdrowia seniora. Dotyczy to np. osób chorujących na cukrzycę czy nadciśnienie.

– Unikałbym systemów, które robią wszystko naraz, dlatego że robią to przeważnie źle. Natomiast telemedycyna to bardzo wyspecjalizowana sfera technologii, wymaga naprawdę dobrego, wyspecjalizowanego sprzętu, żeby odpowiednio wspierać pacjentów – zaznacza.

Obecnie wykorzystywane są systemy monitorowania pacjenta w domu oparte na sztucznej inteligencji oraz wszelkiego rodzaju czujnikach, które same informują o sytuacji w mieszkaniu podopiecznego – o temperaturze, o konieczności wyłączenia ogrzewania czy innych podobnych kwestiach, które zabezpieczają osobę starszą. Dotyczą one wyjścia z domu, zjedzenia posiłku czy pozostania w łóżku, co jest bardzo istotne w przypadku obserwowania osób niesamodzielnych.

– W przypadku monitorowania stanu zdrowia gama sprzętu i technologii dostępnych na rynku jest bardzo szeroka. Można monitorować funkcje serca oraz kwestie bardziej złożone, aby dowiedzieć się, czy osoba chora kardiologicznie ma jakieś inne problemy zdrowotne, np. czy ma dekompensację swojego stanu zdrowia. I z czasem dochodzimy do tzw. medycyny predyktywnej, czyli będziemy w stanie przewidywać, czy w przyszłości stan chorego się pogorszy. Obecnie jest to możliwe w przypadku cukrzycy i w nadciśnieniu. W innych przypadkach technologia wymaga jeszcze rozwoju, np. w stanie poudarowym, epilepsji czy telerehabilitacji – informuje Jacek Gleba.

Jak podkreśla, telemedycyna włączona w program opieki senioralnej, czyli monitorowanie zdrowia seniorów, jest sensu stricto usługą medyczną, a nie socjalną. Jeśli opieka medyczna zostanie poszerzona o telemedycynę, należy cały jej system dopasować do wymogów tego rozwiązania.

– System teleopieki wymaga zupełnie nowej grupy zawodowej, czyli ludzi przygotowanych do tego celu. A przygotowanie personelu pielęgniarskiego do pracy z systemami teleopieki to wyzwanie, jakie stoi przed nami. Takich pracowników w tej chwili nie ma – zaznacza prezes MDT Medical.

Zapotrzebowanie na usługi opieki nad seniorami można analizować w ujęciu potencjalnym i realnym. Potencjalne potrzeby są podobne jak w innych krajach o zbliżonej liczbie mieszkańców i wieku populacji. Na przykład w Hiszpanii jest około miliona osób, które używają aktywnie systemów teleopieki, a w Polsce kilkadziesiąt tysięcy, więc istnieje olbrzymia dysproporcja i olbrzymie zapotrzebowanie potencjalne. Z kolei konsumowane, realne zapotrzebowanie jest niskie, bo systemy nie są dopracowane do potrzeb i użytkownicy nie widzą płynących z nich benefitów. W Polsce istnieje zaledwie kilka centrów telemedycznych, które są wyspecjalizowane w tych usługach i właściwie one integrują całość telemedycyny.

– Informatyzacja medycyny postępuje bardzo szybko, natomiast sami lekarze bardzo powoli przekonują się do systemów telemedycznych w monitorowaniu pacjenta. Moim zdaniem, jeśli będą mieli dobry, łatwy, prosty system – i dla lekarza, któremu nie może zabierać więcej czasu niż normalna praca, i dla pacjenta, który będzie potrafił go obsłużyć – to telemedycyna będzie wdrażana. Wyzwaniem jest uproszczenie tej skomplikowanej technologii – podsumowuje Jacek Gleba.

Jak wynika z analiz PwC, już blisko 60 proc. pacjentów w Europie Środkowo-Wschodniej jest gotowych korzystać z rozwiązań telemedycznych. Analitycy przewidują, że ochrona zdrowia nowej generacji będzie wykorzystywać coraz więcej nowinek technologicznych, takich jak urządzenia mobilne, dedykowane aplikacje, telekonsultacje, a nawet sztuczna inteligencja czy narzędzia typu data mining. Coraz więcej usług będzie świadczonych zdalnie w domu pacjenta lub w punktach usługowych, nawet w aptekach, drogeriach czy punktach handlowych.

Polska firma pomaga osobom z autyzmem w zdobyciu pierwszej pracy. Mogą zostać testerami oprogramowania, a w przyszłości także programistami

0

Ruszył innowacyjny projekt szkoleniowy dla osób z autyzmem. Uczestnicy zdobywają umiejętności testerów oprogramowania, które mają im pozwolić na zatrudnienie w branży IT. – Bardzo duży nacisk kładziemy na szkolenie społeczne, w którym przygotowujemy osoby z autyzmem do funkcjonowania w miejscu pracy oraz współpracy w zespole – mówi Tomasz Jasiński, prezes Fundacji asperIT. Badania pokazują, że osoby ze spektrum autyzmu dysponują predyspozycjami do pracy w zawodach wymagających koncentracji i dokładności, a przy wsparciu ze strony pracodawcy mogą być lojalnymi pracownikami.

– Projekt asperIT zajmuje się aktywizacją zawodową osób ze spektrum autyzmu ogólnie w branży IT – wskazuje w rozmowie z agencją informacyjną Newseria Innowacje Tomasz Jasiński.

Osoby ze spektrum autyzmu są skrupulatne, dokładne i metodyczne, mają dobrą pamięć do liczb i zdolności analityczne. Te cechy stanowią ich ogromny potencjał i przekładają się na wysoki poziom umiejętności informatycznych. Takich kompetencji wymaga właśnie praca w branży IT, a w Polsce i na świecie rośnie zapotrzebowanie na specjalistów w tej dziedzinie. Stąd pomysł na szkolenia z zakresu IT dla osób z autyzmem, realizowane w ramach projektu asperIT.

– Projekt jest podzielony na cztery etapy. W pierwszym etapie odbywa się rekrutacja, podczas której wyłaniamy największe talenty. Obecnie proces rekrutacji trwa w Poznaniu, więc zachęcamy do zapisów. Następnie wyłoniona grupa weźmie udział w szkoleniu społecznym, podczas którego nauczy się funkcjonowania w miejscu pracy i współpracy ze swoimi koleżankami i kolegami neurotypowymi. Następnym etapem jest szkolenie techniczne, podczas którego w przypadku kursu dla testerów oprogramowania przygotowujemy ich do certyfikowanego egzaminu ISTQB, który organizuje Stowarzyszenie Jakości Systemów Informatycznych. Jednakże dla pracodawców najważniejsze jest doświadczenie zawodowe, dlatego też w ostatnim etapie pozwalamy im odbyć staż w naszej spółce – podkreśla prezes Fundacji asperIT. 

Jak oceniła Najwyższa Izba Kontroli, opieka nad osobami z autyzmem lub zespołem Aspergera w okresie edukacji przebiega w Polsce poprawnie – większości uczniów stworzono warunki do uzyskania wykształcenia i przygotowania zawodowego, z uwzględnieniem specyfiki ich niepełnosprawności. Jednak po zakończeniu edukacji osoby dorosłe nie mają już zagwarantowanej kontynuacji wsparcia i pełnego dostępu do skutecznej rehabilitacji, umożliwiającej przygotowanie ich do pracy i samodzielnego życia.

Temu właśnie ma służyć program asperIT. Szkolenie dla testerów oprogramowania i staż to punkt wyjścia do zdobywania kolejnych umiejętności z dziedziny IT.  

– Testowanie to jest tak naprawdę pierwszy krok. Wynika to z tego, że bariera wejścia w przypadku testerów oprogramowania jest najniższa. Obecnie współpracujemy z bardzo wieloma firmami, np. przygotowujemy specjalistów z dziedziny cyberbezpieczeństwa. Tworzymy specjalne projekty rekrutacji właśnie dla dużych korporacji, ale też w drugiej połowie tego roku planujemy uruchomienie pierwszej edycji asperIT skupiającej się na szkoleniu programistów Pythona – zapowiada Tomasz Jasiński.

Z raportu NIK wynika, że w Polsce nie ma dokładnych danych na temat liczby osób z autyzmem lub zespołem Aspergera. Specyfika ich dysfunkcji została w pełni uwzględniona w systemie orzekania o niepełnosprawności dopiero od 2010 roku. Oprócz tego w Polsce zaburzenia te zaczęły być diagnozowane w latach 80., dlatego jest tak niewiele osób z rozpoznanym autyzmem czy zespołem Aspergera w wieku 40 lat i starszych. Stąd dane o liczbie przypadków nie odzwierciedlają rzeczywistości. Szacuje się, że w Polsce jest około 55 tys. osób z całościowym zaburzeniem, z czego 45 tys. to osoby poniżej 16. roku życia.

Źródło: innowacje.newseria.pl